Günümüzün əfsanəvi qəhrəmanı - Şirin Mirzəyev

Elman Bayramov: "Şirin Mirzəyev kimi sərkərdələr torpağı işğal altında qoyub çox yaşamazdılar"

Əslən Şuşanın Mirzələr kəndindən olan Şirin Mirzəyev 1947-ci il yanvar ayının 15-də Xankəndində dünyaya göz açmışdır. Nizami adına beynəlmiləl orta məktəbi bitirdikdən sonra hərbi xidmətə yola düşmüşdür. Bir müddət Bakıda yerləşən Daxili Qoşunlar alayında xidmət etdikdən sonra 1967-ci ildə Leninqrad (indiki Sankt-Peterburq) şəhərindəki Ali Siyasi Hərbi məktəbə qəbul olmuş və 1971-ci ildə hərbi təhsilini müvəffəqiyyətlə başa vurub təyinatla İrəvana göndərilib. Beş il orada xidmət etdikdən sonra isə Bakıya qayıtmışdır. 1988-ci ildə Hərbi Siyasi Aakdemiyada təhsil alaraq, Daxili Qoşunlar alayında 15 illik xidmət yolu keçmişdir.а

1991-ci ildə qəlbində alovlanan Vətən məhəbbəti, vətənə xidmət arzusu onu Ağdama çəkib gətirdi. Özü də elə bir vaxtda ki, onun kimi peşəkar hərbçilərə vətənin böyük ehtiyacı var idi.а 1992-ci il mart ayının 28-də Şirin Mirzəyevin və onun tərəfdarlarının səyi nəticəsində Ağdamda 1-ci, respublikada isə 2-ci olan tabor yaradıldı və ürəyi Vətən sevgisilə çırpınan podpolkovnik Şirin Vəli oğlu Mirzəyev Ağdam rayon ərazi özünümüdafiə taborunun komandiri seçildi.

...Və 1993-cü il fevral ayının 5-də Şirin Mirzəyevin şəxsi təşəbbüsü ilə yaradılmış tədris taboru ləğv edildi.

Vətənini canından çox sevən, həyatını vətəninə qurban verən və son nəfəsinədək Vətən uğrunda döyüşən xalqının şəhid balası Şirin Mirzəyev haqqında cəbhə yoldaşlarının xatirələri

İlk müsahibimizа Milli Qəhrəman polkovnik-leytenant Şirin Mirzəyevin silahdaşı, onunla son günlərə kimi çiyin-çiyinə döyüşmüş vətənpərvər əsgərimiz Elman Bayramovdur.

- Respublikamız öz müstəqilliyini qazandıqdan sonra erməni təcavüzünə qarşı ilk nizami özünümüdafiə batalyonu yaradan Milli Qəhrəman, mərhum Şirin Mirzəyev olmuşdur. Bu gün onun qəhrəmanlığı, döyüş yolu barədə nə deyə bilrəsiniz?

- 1991-ci ilin oktyabr ayında bütün maneələrə və təqiblərə baxmayaraq, polkovnik-leytenant Şirin Mirzəyev respublikamızda ilk nizami özünümüdafiə batalyonunu min bir əziyyətlə yaratdı. Bu, o dövr üçün çox zəruri bir addım idi. Belə ki, Qarabağın dağlıq hissəsində vəziyyət günü-gündən ağırlaşırdı. Ermənilər orada olan - azərbaycanlılar yaşayan kəndlərə silahlı basqınlar edirdilər. Bizim isə onlara cavab verəcək gücümüz yox idi. Ş.Mirzəyev həmişə deyirdi: "Ordusu olmayan bir ulus məhvə məhkumdur".

Əvvəllər silah, döyüş sursatı, hərbi texnika əldə etmək çox çətin olurdu. Mirzəyevin təmkini, iradəsi ilə batalyon demək olar ki, hər bir şeylə təmin edildi.

Ş.Mirzəyevin döyüş yolu respublikada örnək ola biləcək bir yoldur. Onun sərkərdəlik qabiliyyəti nəticəsində Fərrux, Pircamal, Qazançı, Ballıqaya, Qaraşlar, Bəşirli, Sirxavənd, Ağbulaq, Dəhraz, Naxçıvanik kəndləri erməni quldurlarından azad edildi. Ağdam rayonunun 120 km-lik ərazisi müdafiə edilirdi.

Artıq 1992-ci ilin may ayında üç tabordan ibarət alay yaradıldı. Ş.Mirzəyev Ağdam rayonununа həm hərbi komissarı və həm də alay komandiri kimi məsul vəzifələri çoxа bacarıqla yerinə yetirirdi. Əzabkeş sərkərdə Ş.Mirzəyev həmişə ön xəttə olurdu. Onun bu keyfiyyəti alayın bütün üzvlərini cəsarətləndirirdi. Mən deyərdim ki, Ş.Mirzəyevin döyüş yolu bir hərbi məktəbdir. Ş.Mirzəyev mənimçünа həmişə saflıq, təmizlik, düzlük simvolu olub. İlk anlar könüllülük prinsipi ilə gələn döyüşçülər bir qədər ərköyünlük edirdilər. Ş.Mirzəyevin özünün şəxsi nümunəsi, hərbi qanunlara ciddi riayət etməsi, hər bir əsgərə fərdi qayğısı və tələbkarlığı sayəsində bütün nöqsanlar aradan qaldırıldı. O, qanunu hər şeydən uca tuturdu. Bizə hər bir əməliyyatı yazılı surətdə təqdim edirdi. Həmişə hücum əməliyyatlarından əvvəl bütün zabit heyətini yığar, döyüş taktikalarını necə yerinə yetiriləcəyini incəliyinədək izah edərdi. Bir sözlə, döyüşə hazırlıq və onu necə keçirmək planını incəliklərinə qədər hamımıza aşılayardı.

- Elman müəllim, 1993-cü ilin 20 iyunundan bu günədək hər il Ş.Mirzəyevin doğum və vəfat etdiyi günləri onun xatirə günü kimi qeyd edirsniz. Ancaq nədənsə Şirin Mirzəyevin xatirəsinin yad edildiyi həmin günlərdə Müdafiə Nazirliyindən və rəsmi qurumların nümayəndələrindən heç kim gözə dəymir.

- Biz Mirzəyevçilər hər il Ş.Mirzəyevin xatirə gününü qeyd edirik. Bu haqda Müdafiə Nazirliyinə, eləcə də yerli icra orqanlarına məlumat verir, eyni zamanda tədbirin keçirilməsi üçün yer ayrılmasını da xahiş edirik. Müdafiə Nazirliyindən həmişə deyirlər ki, başqa tədbirimiz var. Çox təəssüf edirik ki, Müdafiə Nazirliyi belə tərbiyəvi əhəmiyyəti olan tədbirlərə laqeyd münasibət bəsləyir. Gəlin açıq danışaq. Torpağımızın 20 faizindən çoxu işğal altında olduğu bir vaxtda gənclərə hərbi vətənpərvərlik tərbiyəsinin aşılanması vacib, özü də çox vacib olduğu halda, MN-nin belə tədbirlərə biganəlik göstərməsinə nə ad vermək olar? Mən keçmiş döyüşçü, həm də bir müəllim kimi deyirəm ki, gənclərin hərbi vətənpərvərlik tərbiyəsi hamının gündəlik işi, özü də təxirəsalınmaz işi olmalıdır!

- 1992-ci ildə belə bir söz-söhbət gəzirdi ki, guya Ş.Mirzəyevin ölümü qabaqcadan hazırlanmış plan əsasında olmuşdur. Bu həqiqətən də qəsd idi, yoxsa...

- 1992-ci ilin 11 iyununda Ş.Mirzəyev zabit heyətini yığıb yeni əməliyyata hazırlaşmağı, onun texniki gedişini izah etdi. O vaxt korpus komandiri Sürət Hüseynov bizim alaya belə bir əmr vermişdir ki,а Xaçınçayа boyunca hücuma keçib, həmin çayın üzərində olan Xankəndi-Ağdərə yolunu bağlamalı idik. Bunun da nəticəsindəа Sırxavənd, Ballıqaya, Qaraşlar, Bəşirlər kəndləri azad olunacaqdı. Əmrdə göstərilmişdir ki, bir sutka ərzində həmin ərazi və yol əldə saxlanılmalıydı. Sonra bizə əlavə kömək göndəriləcəkdi. Ş.Mirzəyev əməliyyatın baş tutacağına əmin olsa da, oranın əldə saxlanmasının qeyri-mümkünlüyünü dedi və izah etdi ki, "biz sanki "kisəyə" giririk, mühasirəyə düşə bilərik". Qanuna həmişə riayət edən komandir çox uğurlu əməliyyat hazırladı və əmr yerinə yetirildi. 3 sutka həmin ərazini əldə saxladıq. Yəni iyunun 12-15-dək...

Dəfələrlə korpusa məlumat verildi ki, biz əmri yerinə yetirmişik. Lakin Ağdərə istiqamətindən gəlməli olan qüvvə gəlib çıxmadı. Nəticədə, "mühasirə həlqəsinə" düşdük. Ş.Mirzəyevin cəsarəti nəticəsində mühasirədən çıxdıq. Mənə elə gəlir ki, Şirin Mirzəyevi bu cür uğursuz əməliyyatlara çəkməklə onu nüfuzdan salmağa çalışırdılar. Mirzəyevə iki dəfə qəsd etməyə çalışsalar da baş tutmamışdı. Lakin mənə elə gəlir ki, Ş.Mirzəyevin həlak olması qəsd deyildi. Mən həmin vaxt Qaralar kəndinin komendantı idim. Ş.Mirzəyev mövqeləri müəyyənləşdirirdi. Axşamа saat 8 olardı. Qaralar kəndindən Əliağalı kəndinin yuxarı hissəsinə qalxaraq mina partlayışından həlak oldu. Səhər sübh tezdən minaaxtaranlar ikinci bir paslı minanı həmin yerdən tapdılar.

- Şirin Mirzəyev sağ olsaydı, indi nə edərdi?

- Əslində ruhən Ş.Mirzəyev onu tanıyanların qəlbində yaşayır və yaşayacaq da. Cismən isə o heç vaxt yaşamazdı. Çünki Ş.Mirzəyev kimi sərkərdələr torpağı işğal altında qoyub çox yaşaya bilməzdi. O, həmişə Atatürkün bir müdrik kəlamını xatırladardı: O kişi yaşamalıdır ki, onun ayağının altında azad torpaq, başının üstündə azad bayraq olsun!

...Nə yazıqlar olsun ki, biz "kişilər" yaşayırıq.

Növbəti həmsöhbətim Şirin Mirzəyevlə çiyin-çiyinə vuruşmuş sabiq döyüşçü Fəxrəddin Rəcəbovdur.

- Sizinlə cəbhə yoldaşı olmuş atam İsgəndər Nəsirovun söhbətlərindən eşitmişəm ki, Umudlu kəndinin ən çətin günlərində siz kənd camaatına arxa-dayaq olmusunuz...

- 1991-ci il dekabr ayının 27-də vertolyotla Umudluya uçduq. Əslinə qalsa, biz orada 2 gün qabaq olmalıydıq. Ancaq vertolyot olmadığı üçün gedə bilmədik. Umudluda kənd sovet sədirinin evində qalırdıq. Bizdən qabaq orada qərargah yerləşirdi.

Kənddəki əhalinin vəziyyəti gündən-günəа ağırlaşırdı.а Ermənilər hət tərəfdən Umudlunu əhatəyə almışdılar. Səhərdən axşama kimi bizi atəşə tuturdular. Tərslikdən kənd dəyirmanı Zəylik tərəfdəydi. Silos quyuları da ermənilər yaşayan kəndlərin yaxınlığında qazılmışdı. Mal-qara acından qırılırdı. Quldurlar taxılı da üyütməyə imkan vermirdi. Bir dəfə buna cəhd göstərdik. Ancaq ermənilər taxıl dolu traktoru qumbaraatanla partlatdılar. Biz ilk dəfə kəndə gələndə orda xeyli adam var idi. İmkasızlıq ucbatından yavaş-yavaş əhali Umudludan çıxırdı. Başımızın üstünü almış təhlükə hər an artırdı. Ətrafla əlaqəmiz kəsilmişdi. Son ay ərzində kəndə, ümumiyyətlə, vertolyot vermədilər. Adamlardan biri o vaxt iki qıçından da yaralanmışdı. Onu xəstəxanaya göndərməkdən ötrü iki gün vertolyot gözlədik.

Umudlunun müdafiəsində dayandığımız müddətdə Ş.Mirzəyev kəndə dörd dəfə gəldi. Bundan əlavə, hər gün rabitə əlaqəsi saxlayırdı. Fevralın 28-də kənddən çıxan gün Ş.Mirzəyev də Umudluya gəlmişdi. Bütün işlərə özü rəhbərlik edirdi. Həmin gün məhz onun şəxsi igidliyi və ardıcıl tələbi sayəsində günorta saat 3-də hərbi vertolyotların müşayiəti ilə dinc əhalini çıxarmaq üçün kəndə iki vertolyot endi. Planlaşdırılmışdı ki, əhali iki reysə kənddən çıxarılsın. Birinci reyslə yerli adamlar və əsgərlərin bir qismini yola saldıq. 18 döyüşçü və 7 yerli sakinlə biz ikinci reysi gözlədik. Ancaq vertolyotlardan biri yanacağın yoxluğunu bəhanə edib geri qayıtmamışdı. Postları yiyəsiz qoya bilmirdik. Ona görə də ümumi razılığa görə vertolyotlar kəndə enən kimi hamıdan sonra gəlib vertolyota minməliydik. Ancaq biz uçuş meydançasına gələndə məlum oldu ki, vertolyotların ikincisi geri qayıtmayıb. Birincisi isə adamla dolu idi. Əlacsız qalıb meşəyə çəkildik. Qar çox idi. Uşaqlar rabitə cihazını elektrik mənbəyi ilə birləşdirən naqili yaddan çıxarmışdılar. Taborla əlaqə saxlamaq imkanını itirmişdik. Özümüzlə yeməyə də heç nə götürməmişdik. Nə biləydik belə olacaq...

Fevralın 28-29-u, martın 1-2-i yol getdik. Sonra dəstədən 6 nəfər ayırıb Ağdama göndərdim ki, kənddən bizə kömək gətirsin. Vəziyyət yaxşı deyildi. Altı nəfərimiz, demək olar ki, hərəkət edə bilmirdi. Əgər kimsə Umudludan təsadüfən bir torba suxarı götürməsəydi vəziyyətimiz lap gərginləşəcəkdi.

Şirin Mirzəyevin qardaşı oğlanları Gündüzlə Həsən də bizim dəstədə idi. Nəhayət, çox böyük çətinlikdən sonra Umudlu kənd sakini Məhəmməd Nağıyevin bələdçiliyi ilə Murovadək gəldik. Ordan isə Ağdabana üz tutduq. Qabaqcadan göndərdiyimiz qrup kəndə bizdən 10 saat tez çatmışdı...

Söhbətin bu məqamında Ş.Mirzəyevin sabiq döyüşçülərindən olan atam (İsgəndər Nəsirov) heç bir zaman öz şücaətlərini dilinə gətirməyən dostu Fəxrəddin Rəcəbovun söylədiklərinə əlavələr etməyi sanki özünə borc bildi:

- Umudluda qalmış 17 əsgərin kənddən çıxarılmasında Fəxrəddinin çox böyük rolu olmuşdur. Belə ki, onlar Murovu aşarkən dağ çox qarlı imiş. Qalın qar örtüyü üzərində iz açmaq üçün Fəxrəddin hamıdan qabaqda gedirmiş. Yolda ayaqlarını şaxta vuran bəzi əsgərlər hərbi buşlatlarının qollarını kəsərək ayaqlarına geyinirlərmiş. Çünki şaxta vuran ayaqları şişmiş və onlar hərbi çəkmələri ayaqlarından bıçaqla kəsib çıxarmışdılar. Gecə düşəndə dağlarda alaçıqlardan qalmış çubuqlardan ocaq qalayır, bir az qızınırlar və haldan düşməklərinə baxmayaraq, yenidən yollarına davam edirlər. Fiziki zəiflikləri onları ölümə sürükləsə də, daxili inam onları mübarizə aparmağa məcbur edirdi. Axı qarşıda Vətən uğrunda döyüşmək, ürəklərdə qisas yanğısı alovlanırdı...

O vətənin övladları, o torpağın yetirmələri və Ş.Mirzəyev kimi bir sərkərdənin döyüşçüləri bax beləcə qorxmaz və mübariz idilər...

Gülşən NƏSİROVA

Milli Park Uşaq Teatrını məhkəməyə verib

İntiqam Soltan: "Biz guya vaxtilə at tövləsi olan abidəni məhv edirik"

Dövlət Uşaq Teatrı ilə Milli Parkın rəhbərliyi arasında gedən mübahisə səngimir. Bu dəfə isə Milli Park teatrı 1 saylı yerli İqtisad Məhkəməsinə verib.

Teatrın rəhbəri İntiqam Soltan "OLAYLAR"a verdiyi açıqlamada qarşı tərəfin təqdim etdiyi şikayət ərizəsində həqiqətə uyğun olmayan iddiaların yer aldığını vurğulayıb: "Ərizədə bildirilir ki, guya biz tarixi-mədəni abidəni məhv edirik. Onlar bu "abidə"ni bizdən alıb, "qorumaq" istəyirlər. Halbuki Vətən Kərimov bu binanı at tövləsi etmişdi". İ.Soltanın sözlərinə görə, bir sıra qəzetlər teatra qarşı sifarişli yazılar yazır: "Təsəvvür edin ki, jurnalist teatrımaza ünvanladığı böhtanlı yazıda obyekti gah Dövlət Uşaq Teatrı, gah da Kukla Teatrı kimi göstərib. Teatrın nə demək olduğunu bilməyərək teatrı ləkələməyə cəhd edir". Teatr rəhbəri qarşı tərəfə ismarıc da yolladı: "Vətən Kərimov yalnız İntiqam Soltan kosmonavt olanda türk mədəniyyətinə xidmət etdiyini dilə gətirə bilər".

Qolu, dili bağlı xalq

Bu hal görəsən nə vaxtadək davam edəcək?

Yandırırlar! Ermənilər bütün sərhəd boyu yandıra-yandıra gedirlər. İşğal altında olan torpaqlarımız o tərəfdə od tutub yanır, bu tərəfdə bizlər isə ah çəkib, içimizdə qorun-qorun yanırıq. Yox, ermənilərin torpaqlarımızı yandırmağına yanmırıq. Bilirik ki, onlar bizə tarixən düşməndir. Əlinə düşən ilk fürsətdəcə bizim torpaqlar hesabına ərazilərini bir az da genişləndiriblər. Həmin ərazilərlə necə rəftar etməyi isə özləri təyin edirlər. Bizim burada hoppanıb- düşməyimizin və "lazımın gəlməyini" gözləməyimizin heç bir mənası yoxdur. Ancaq bizi yandıran başbilənlərimizin bu səhnələrə laqeydliyidir.

Bəlkə başbilənlərimiz Qarabağı daha bizim ərazi hesab etmirlər? Bəlkə arada bizim bilmədiyimiz gizli bir sövdələşmə var? Son illər bizim məmurlar üçün hər şeyin alınıb satılmasını, pulun necə müqədds bir varlığa və həyatlarının mənasına çevrilməsini görəndən sonra, adamın içində qara-qura şübhələr dolaşmağa başlayır. Fikirləşirsən, Qarabağ da bəlkə...

Lənət şeytana! Belə fikirləşəndə adamın damarlarında qanı donur. Məhz donur, qaynamır. Yurdu yağı əlindəа olan bir xalqın damarında qanı qaynamırsa (əyləncədən qaynayan qanı demirik-E.M.), onun yaşamağa mənəvi haqqı yoxdur.

Xalqın başında duranların qanları isə xalqın qanından da soyuqdur. Təbii ki, belə soyuq qanla, belə laqeydliklə Qarabağın dərdinə çarə qılmaq olmaz. Hələ o soyuq qanların qarışıq olması da dərdimizin üstünə bir dərd gətirir. Qarabağın dərdinə çarə qılmadıqca onun dərdinin üstünə yeni-yeni dərdlər də gəlir. Biz isə o dərdləri həll etmək əvəzinə düşmən dövlətin rəhbərləri ilə nəticəsiz görüşləri görüşlərə, danışıqları danışıqlara calaya-calaya gedirik. Bunun sonu olacaqmı?

Ermənilər son illər qaçqınlar üçün salınan yeni şəhərcikləri görəndən sonra əmin olublar ki, biz Qarabağdan əlimizi üzmüşük. Ermənilər ona da əmin olublar ki, qaçqınlar üçün tikilən yeni evlərin hər biri 20-25 min ABŞ dollarına sənədləşdirildiyi halda, cəmi 6-8 min ABŞ dolları xərcа çəkilirsə, onda qaçqınlar kimi belə gəlir mənbəyindən hələ çox istifadə edəcəyik. Deməli, Qarabağın qaytarılması bizimkilərə ümumiyyətlə sərf eləmir. Ona görə də son günlər işğal olunmuş kəndləri yandırmaqla bizə yanıq verirlər ki, torpağın əsl sahibi onlardır. Torpağımızın barını-bərəkətini sümürüb, tüstüsünü də gözümüzə soxurlar ki, kişiliyiniz çatırsa, gəlin torpaqlarınıza sahib durun. Bir vaxtlar gədə-güdə bildiyimiz ermənilər sübut etdilər ki, onlar əsl kişidirlər. Bir insan ki, öz xalqı və dövləti üçün canından, qanından və bütün var-yoxundan keçirsə, niyə də onlar kişi adlandırılmasın?

Namərd, xain, nakişi adlandırdığımız bu qonşularımız, Azərbaycan torpağı hesabına yoxdan dövlət yaratmağı qarşılarına məqsəd qoyubsa və zaman-zaman, addım-addım bu məqsədi həyata keçirərək, tarixdə heç vaxt olmayan dövlətlərinin ərazilərini bir az da genişləndirirsə, niyə onlara namərd, xain, satqın deyək? Bəlkə bu məfhumlar elə bizə aiddir? Əgər biz doğrudan da namərd, xain, satqın olmasaydıq, bu gün ermənilər torpaqlarımızı yandırıb külünü göyə, tüstüsünü gözümüzə üfürməzdi.

Torpağı işğal altında olan xalq, toplarla paytaxtın dənizkənarı bulvarında, mənasız bayramlarda atəşfəşanlıq üçün yaylım atəşi yox, həmin toplardan düşmənin başına od ələyən mərmilər yağdırardı. Erməni bizdə bu kişiliyi də görmədi. Bu azmış kimi Qarabağ ərazisində gizli partizan fəaliyyəti göstərmək istəyən soydaşlarımızı da həbs edib içəri doldurdular. Məgər belə hadisələri ermənilər bilmirlər? Dığalar onu da yaxşı bilirlər ki, onlara güllə atanların başına burada nə oyun açıblar. Sağ qalan, həbs olunmayan, Respublikanı tərk edə bilməyən şəhid ailələrinin, əlillərin, Qarabağ veteranlarının acınacaqlı durumu bizimkilərdən daha çox ermənilərə məlumdur. Ermənilərə o da məlumdur ki, onların Qarabağ uğrunda döyüşlərdə bir neçə nəfər milli qəhrəmanı və qalib ordusunda bir neçə generalı olduğu halda, bizdə milli qəhrəmanların və məğlub ordumuzda generalların sayı bilinmir.

Belə olan surətdə qan töküb aldığı torpaqda erməninin özünü necə aparmasını biz tövsiyyə edə bilmərik. Onlar artıq bizi yumurta kimi dişlərinə vurub yoxladılar və gördülər ki, yumurtamız boşdur. Yumurtamızın boşluğunu bu günlərdə İrəvanda Beynəlxalq bir tədbirdə iştirak edən iki deputatımız, Musa Urudov və Asəf Hacıyev, əyani şəkildə göstəriblər. Erməni jurnalistləri qarşısında dərsini bilməyən birinci sinif şagirdi kimi dilləri topuq vuran deputatlar, görəsən milləti təmsil etmək üçün onlara peşkəş edilən o mandata görə xəcalət hissi keçirdilərmi? Hələ utanmadan deyiblər ki, "Biz Naxçıvanı ermənilərə verməmişik". Deməli, Qarabağı vermisiniz, ay lotular? Bəs bunu niyə açıq demirsiniz? Açın hər şeyi, qoyun ortalığa. Ermənilərin yandırdığı Qarabağ torpaqlarının tüstüsünə kor olan bu xalq da əsl həqiqəti bilsin. Bilsin ki, daha o torpaqlar onun deyil, erməninindir. Erməni də öz torpağında istəyər yanğın törədər, istəyərsə də, at oynadar. Bizim isə o yanğınlara baxıb içimizdə yanmaqdan başqa əlimizdən heç nə gəlmir. Neçə illərdir Qarabağı silahla azad etməyə qadir qollar qandallanıb, "Qarabağ" deyən dillər susdurularaq bağlanıb Bəs görəsən, nə vaxtacan bu xalq qolu, dili beləcə bağlı oturacaq?

Elçin MƏMMƏDLİ